Home Sweet Home
Door: Annelies
25 Oktober 2015 | Tanzania, Sengerema
SENGEREMA
Man o man wat gaat de tijd snel hier in Afrika. De eerste maand zit er alweer op, tijd voor mwezi mbili! Ik ben intussen goed en wel gesetteld in mijn huisje in Sengerema samen met mijn 4 huisgenoten Inis, Anoek, Sophie en Thijs. En eigenlijk valt hier weinig te klagen Ja oké, af en toe douchen met een emmer en vaker geen dan wel stroom, maar wel iedere dag een smakelijke home cooked meal en 3 dagen per week was service door onze mama’s: mama Elisabeth en mama Martha. Ik heb een privékamer bijna even groot als mijn oude studio in Amsterdam (met extra bed mocht er iemand geïnteresseerd zijn ;) ) en we delen een ruime woonkamer, keuken, veranda en tuin samen met onze huiskat Paka, die op een dag besloot dat het hier bij ons best prima vertoeven is. Ons huis bevindt zich op het ziekenhuis terrein in ‘Mission’, met de pikipiki zo’n 5 minuten verwijderd van town waar de meeste levensbehoeften wel voorhanden zijn. In het weekend zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen en meestal betekend dat een tripje naar Mwanza, een van de grootste steden van Tanzania, gevestigd langs Victoria Lake en als alles meezit zo’n 2 uur reizen. Nu viel ik meteen met mijn neus in de boter, omdat er in mijn eerste 3 weken al twee exotische tripjes gepland stonden: Rubondo island en Kigoma! Zie losse verslagen ;)
Mijn eerste weken in regio Mwanza waren nog stressvol. Mijn verplichte registratie in Dar es Salaam was ondanks 4 dagen proberen nog steeds niet gelukt. Nu zal ik niet teveel op de details ingaan, maar het komt erop neer dat: de meest simpele dingen (zoals het uitpinten van een document of een betaling) een groot probleem kunnen vormen in zelfs de hoofdstad van Afrika, iedereen hier je steeds andere instructies geeft en je eigenlijk het allerliefste blijft doorverwijzen naar iemand anders (want ja, waarom meer moeite doen dan absoluut noodzakelijk is) en last but not least: de openingstijden, die zijn natuurlijk flexibel. Waarom zou je tot half 5 blijven als je ook om 1 uur de deuren kunt sluiten. Boeien dat je mensen hebt geïnstrueerd om ’s middags terug te komen. Aangezien mijn vlucht van Dar es Salaam naar Mwanza al geboekt was, zat er niks anders op dan maar gewoon richting het ziekenhuis te gaan zonder de verplichte papieren, in de hoop dat het via via nog geregeld kon worden. En gelukkig, het is uiteindelijk gelukt ;)
MWANZA
Eenmaal in Mwanza werd alles beter Ik kreeg een lift van een Israëlische expat van het vliegveld naar mijn hotel, een cola van een Tanzaniaanse politicus die tevens goed was voor een goed gesprek van ruim een uur was en een knuffel van Wijnand (een medestudent en vriend die ik zou gaan opvolgen in het ziekenhuis). Door Wijnand en mijn huidige huisgenoten werd ik geïntroduceerd aan al het moois wat Mwanza te bieden heeft:
- Goldcrest hotel/bar met haar fenomenale livemuziek (een ongeschoolde zangeres begeleid door een bandje/keyboard) en haar voortdurend van verse kooltjes voorziene shisha (waterpijp);
- Hotel Tilapia en haar goddelijke curry’s, sisslers en burgers, zwembad voor 5000shilling, massages en rugby op kabel tv met uitzicht over het Victoriameer;
- Ayup’s restaurant (héérlijk gemarineerde kip voor slechts 7000shilling); En niet te vergeten…
- Fusion ‘de club’ van Mwanza, waar de heupjes pas echt goed losgaan.
Op zondag keren we huiswaarts met de ferry en de dalla dalla, een avontuur op zichzelf. Onder het gegil van Muzungu’s (witten) wordt je een dalla ingepropt, waarvan je hoopt dat de bestuurder enige waarde hecht aan zijn leven. Ze worden volgepropt tot zo’n 20 man (mijn record telt nu 24), waarvan 1 staplek en er wordt ongegeneerd over je geroddeld. Jouw aanwezigheid als Muzungu is hier niet alleen het onderwerp van de dag. Je wordt tevens geregeld aangesproken en als ze echt lef hebben proberen ze je aan te raken. Toch is het ook wel weer gezellig zo op elkaar gepropt in een busje. Er wordt ruimte gemaakt voor iedereen en het is spotgoedkoop ;)
Sengerema Designated District Hospital (S.D.D.H.)
Werken in een Afrikaans ziekenhuis is ook een hele belevenis. De werkmentaliteit is laag en het tempo waarin alles gaat is bijzonder traag. Niemand lijkt zich ergens verantwoordelijk voor te voelen en om dingen gedaan te krijgen is de beste tactiek nog altijd poeslief blijven en zoveel mogelijk complimentjes geven als er wel iets gedaan wordt. Toch heb ik het op de kinderafdeling, waar ik mijn eerste maand heb doorgebracht, aardig getroffen. De Tanzaniaanse kinderartsen zijn (als ze aanwezig zijn) prima toegankelijk voor vragen en tevens bereid om gezamenlijk tot een plan te komen. De verpleging is meestal bereid om je te helpen, mits je het lief vraagt en bereid bent even te wachten (dit blijkt op de andere afdelingen nog wel eens anders te gaan). Maar spoed blijft helaas een onbekend begrip, dus als je wilt dat iets per direct gebeurd dan moet je het eigenlijk zelf doen.
Gelukkig zijn er ook mooie kanten. De kinderen op de afdeling zijn intens schatting. En ook de ouders weten altijd weer een glimlach op je gezicht te toveren: altijd beleefd, stoeltjes pakkend voor de dokter en tevens zo fotogeniek samen met hun mooie Afrikaanse kinderen gedrapeerd in kleurrijke Kitenge’s. Ze helpen elkaar als iemand de Muzungu zijn krakkemikkige Kiswahili niet begrijpt of ze begeleiden de Muzungu dokter naar het juiste patiëntje als er weer een lab uitslag binnen is van een spoorloos kind wiens naam de dokter niet kan lezen. De dankbaarheid is groot als er iemand wordt geholpen en als er iets fout gaat worden ze eigenlijk bijna nooit boos. Men accepteert het gewoon. Het is onderdeel van het leven in Afrika. Deze verharding zie je ook al terug in de kinderen. Piepen bij een beetje pijn doen ze meestal niet, hier zijn ze wel meer gewend. In tegendeel, ze kijken je aan met hun grote donkere ogen, nauw oplettend en muisstil.
Naast een eindeloze stroom van malaria zijn ernstige malnutritie, brandwonden, HIV en tuberculose veelvoorkomende problemen op de kinderafdeling. Veel families hebben het geld niet om de medicijnen voor hun kinderen te betalen en tijdens het zaaiseizoen (wat nu al een paar weken aan de gang is) worden kinderen vaak niet eens naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig wordt de zorg hier in het S.D.D.H. bijna volledig betaald voor kinderen onder de 5 jaar, evenals de zorg voor chronisch zieken met o.a. HIV of TB. Patiënten die echt geen geld hebben (bv patiënten zonder familie) kunnen proberen hun zorgkosten ‘examed’ te krijgen door de matron.
De grote baas in het ziekenhuis is zuster dokter Marie José Voeten, een Nederlandse tropenarts die al ruim 20 jaar werkzaam is in Tanzania. Ze is een harde tante, die in werkinzet probeert te compenseren voor de rest van het ziekenhuis en dagelijks mensen toespreekt om de zorg in het ziekenhuis te verbeteren. Een bijna onmogelijke taak. Want hoe stimuleer je mensen harder te werken als ze hun leven lang niet anders hebben gekend en het gevoel van verantwoordelijkheid volledig ontbreekt. Toch lijkt er beetje bij beetje verandering in te komen en vergeleken met andere ziekenhuizen in Tanzania is er in het S.D.D.H. relatief veel mogelijk. Er is een afdeling kinder, vrouwen interne, mannen interne, vrouwen chirurgie, mannen chirurgie, verlos en maternity (zwangere vrouwen en pasgeborenen), een Intensive Care Unit, spoedkamer, outpatient clinic (poli), 2 OK’s, tandarts, oogkliniek, fysiotherapie, DLTC voor (verdachte) TB patiënten, CTC voor HIV patiënten en diabetes poli. (M.n.) ’s Ochtends kun je echo’s en röntgenfoto’s aanvragen, een select aantal lab bepalingen laten verrichten en ook een ECG behoort tot de mogelijkheden. Patiënten komen van heil en ver om hier behandeld te worden en dankzij de aanwezigheid van 2 keihard werkende tropenartsen (Marie José en Niek Versteegde) en waarschijnlijk ook de voortdurende toestroom van Nederlandse coassistenten, wordt het ziekenhuis hier redelijk draaiende gehouden. Een nieuw project is de NICU (Neonatal Intensive Care Unit), waar onze physician assitant Milou en tevens Niek Versteegde zich mee bezig houden. Het staat nog in de kinderschoenen, maar de eerste kleintjes liggen er al!
Het blijft een uitdaging met de gang van zaken in het ziekenhuis, de toch wel forse taalbarrière en de schaarse supervisie (ga maar na: slechts twee tropenartsen voor 300 patiënten!). Maar elke dag wordt je Swahili weer een beetje beter en de ervaring die je opdoet is aanzienlijk. Straks nog 2 weken op de kinderafdeling en dan op naar iets nieuws: de verloskamers!
Dit lijkt me wel weer even genoeg info voor nu ;) Binnenkort volgt het beloofde verslag van het o zo mooie Kigoma en van Rubondo island, maar voor nu ‘alasiri njema na baadaye!’.
Man o man wat gaat de tijd snel hier in Afrika. De eerste maand zit er alweer op, tijd voor mwezi mbili! Ik ben intussen goed en wel gesetteld in mijn huisje in Sengerema samen met mijn 4 huisgenoten Inis, Anoek, Sophie en Thijs. En eigenlijk valt hier weinig te klagen Ja oké, af en toe douchen met een emmer en vaker geen dan wel stroom, maar wel iedere dag een smakelijke home cooked meal en 3 dagen per week was service door onze mama’s: mama Elisabeth en mama Martha. Ik heb een privékamer bijna even groot als mijn oude studio in Amsterdam (met extra bed mocht er iemand geïnteresseerd zijn ;) ) en we delen een ruime woonkamer, keuken, veranda en tuin samen met onze huiskat Paka, die op een dag besloot dat het hier bij ons best prima vertoeven is. Ons huis bevindt zich op het ziekenhuis terrein in ‘Mission’, met de pikipiki zo’n 5 minuten verwijderd van town waar de meeste levensbehoeften wel voorhanden zijn. In het weekend zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen en meestal betekend dat een tripje naar Mwanza, een van de grootste steden van Tanzania, gevestigd langs Victoria Lake en als alles meezit zo’n 2 uur reizen. Nu viel ik meteen met mijn neus in de boter, omdat er in mijn eerste 3 weken al twee exotische tripjes gepland stonden: Rubondo island en Kigoma! Zie losse verslagen ;)
Mijn eerste weken in regio Mwanza waren nog stressvol. Mijn verplichte registratie in Dar es Salaam was ondanks 4 dagen proberen nog steeds niet gelukt. Nu zal ik niet teveel op de details ingaan, maar het komt erop neer dat: de meest simpele dingen (zoals het uitpinten van een document of een betaling) een groot probleem kunnen vormen in zelfs de hoofdstad van Afrika, iedereen hier je steeds andere instructies geeft en je eigenlijk het allerliefste blijft doorverwijzen naar iemand anders (want ja, waarom meer moeite doen dan absoluut noodzakelijk is) en last but not least: de openingstijden, die zijn natuurlijk flexibel. Waarom zou je tot half 5 blijven als je ook om 1 uur de deuren kunt sluiten. Boeien dat je mensen hebt geïnstrueerd om ’s middags terug te komen. Aangezien mijn vlucht van Dar es Salaam naar Mwanza al geboekt was, zat er niks anders op dan maar gewoon richting het ziekenhuis te gaan zonder de verplichte papieren, in de hoop dat het via via nog geregeld kon worden. En gelukkig, het is uiteindelijk gelukt ;)
MWANZA
Eenmaal in Mwanza werd alles beter Ik kreeg een lift van een Israëlische expat van het vliegveld naar mijn hotel, een cola van een Tanzaniaanse politicus die tevens goed was voor een goed gesprek van ruim een uur was en een knuffel van Wijnand (een medestudent en vriend die ik zou gaan opvolgen in het ziekenhuis). Door Wijnand en mijn huidige huisgenoten werd ik geïntroduceerd aan al het moois wat Mwanza te bieden heeft:
- Goldcrest hotel/bar met haar fenomenale livemuziek (een ongeschoolde zangeres begeleid door een bandje/keyboard) en haar voortdurend van verse kooltjes voorziene shisha (waterpijp);
- Hotel Tilapia en haar goddelijke curry’s, sisslers en burgers, zwembad voor 5000shilling, massages en rugby op kabel tv met uitzicht over het Victoriameer;
- Ayup’s restaurant (héérlijk gemarineerde kip voor slechts 7000shilling); En niet te vergeten…
- Fusion ‘de club’ van Mwanza, waar de heupjes pas echt goed losgaan.
Op zondag keren we huiswaarts met de ferry en de dalla dalla, een avontuur op zichzelf. Onder het gegil van Muzungu’s (witten) wordt je een dalla ingepropt, waarvan je hoopt dat de bestuurder enige waarde hecht aan zijn leven. Ze worden volgepropt tot zo’n 20 man (mijn record telt nu 24), waarvan 1 staplek en er wordt ongegeneerd over je geroddeld. Jouw aanwezigheid als Muzungu is hier niet alleen het onderwerp van de dag. Je wordt tevens geregeld aangesproken en als ze echt lef hebben proberen ze je aan te raken. Toch is het ook wel weer gezellig zo op elkaar gepropt in een busje. Er wordt ruimte gemaakt voor iedereen en het is spotgoedkoop ;)
Sengerema Designated District Hospital (S.D.D.H.)
Werken in een Afrikaans ziekenhuis is ook een hele belevenis. De werkmentaliteit is laag en het tempo waarin alles gaat is bijzonder traag. Niemand lijkt zich ergens verantwoordelijk voor te voelen en om dingen gedaan te krijgen is de beste tactiek nog altijd poeslief blijven en zoveel mogelijk complimentjes geven als er wel iets gedaan wordt. Toch heb ik het op de kinderafdeling, waar ik mijn eerste maand heb doorgebracht, aardig getroffen. De Tanzaniaanse kinderartsen zijn (als ze aanwezig zijn) prima toegankelijk voor vragen en tevens bereid om gezamenlijk tot een plan te komen. De verpleging is meestal bereid om je te helpen, mits je het lief vraagt en bereid bent even te wachten (dit blijkt op de andere afdelingen nog wel eens anders te gaan). Maar spoed blijft helaas een onbekend begrip, dus als je wilt dat iets per direct gebeurd dan moet je het eigenlijk zelf doen.
Gelukkig zijn er ook mooie kanten. De kinderen op de afdeling zijn intens schatting. En ook de ouders weten altijd weer een glimlach op je gezicht te toveren: altijd beleefd, stoeltjes pakkend voor de dokter en tevens zo fotogeniek samen met hun mooie Afrikaanse kinderen gedrapeerd in kleurrijke Kitenge’s. Ze helpen elkaar als iemand de Muzungu zijn krakkemikkige Kiswahili niet begrijpt of ze begeleiden de Muzungu dokter naar het juiste patiëntje als er weer een lab uitslag binnen is van een spoorloos kind wiens naam de dokter niet kan lezen. De dankbaarheid is groot als er iemand wordt geholpen en als er iets fout gaat worden ze eigenlijk bijna nooit boos. Men accepteert het gewoon. Het is onderdeel van het leven in Afrika. Deze verharding zie je ook al terug in de kinderen. Piepen bij een beetje pijn doen ze meestal niet, hier zijn ze wel meer gewend. In tegendeel, ze kijken je aan met hun grote donkere ogen, nauw oplettend en muisstil.
Naast een eindeloze stroom van malaria zijn ernstige malnutritie, brandwonden, HIV en tuberculose veelvoorkomende problemen op de kinderafdeling. Veel families hebben het geld niet om de medicijnen voor hun kinderen te betalen en tijdens het zaaiseizoen (wat nu al een paar weken aan de gang is) worden kinderen vaak niet eens naar het ziekenhuis gebracht. Gelukkig wordt de zorg hier in het S.D.D.H. bijna volledig betaald voor kinderen onder de 5 jaar, evenals de zorg voor chronisch zieken met o.a. HIV of TB. Patiënten die echt geen geld hebben (bv patiënten zonder familie) kunnen proberen hun zorgkosten ‘examed’ te krijgen door de matron.
De grote baas in het ziekenhuis is zuster dokter Marie José Voeten, een Nederlandse tropenarts die al ruim 20 jaar werkzaam is in Tanzania. Ze is een harde tante, die in werkinzet probeert te compenseren voor de rest van het ziekenhuis en dagelijks mensen toespreekt om de zorg in het ziekenhuis te verbeteren. Een bijna onmogelijke taak. Want hoe stimuleer je mensen harder te werken als ze hun leven lang niet anders hebben gekend en het gevoel van verantwoordelijkheid volledig ontbreekt. Toch lijkt er beetje bij beetje verandering in te komen en vergeleken met andere ziekenhuizen in Tanzania is er in het S.D.D.H. relatief veel mogelijk. Er is een afdeling kinder, vrouwen interne, mannen interne, vrouwen chirurgie, mannen chirurgie, verlos en maternity (zwangere vrouwen en pasgeborenen), een Intensive Care Unit, spoedkamer, outpatient clinic (poli), 2 OK’s, tandarts, oogkliniek, fysiotherapie, DLTC voor (verdachte) TB patiënten, CTC voor HIV patiënten en diabetes poli. (M.n.) ’s Ochtends kun je echo’s en röntgenfoto’s aanvragen, een select aantal lab bepalingen laten verrichten en ook een ECG behoort tot de mogelijkheden. Patiënten komen van heil en ver om hier behandeld te worden en dankzij de aanwezigheid van 2 keihard werkende tropenartsen (Marie José en Niek Versteegde) en waarschijnlijk ook de voortdurende toestroom van Nederlandse coassistenten, wordt het ziekenhuis hier redelijk draaiende gehouden. Een nieuw project is de NICU (Neonatal Intensive Care Unit), waar onze physician assitant Milou en tevens Niek Versteegde zich mee bezig houden. Het staat nog in de kinderschoenen, maar de eerste kleintjes liggen er al!
Het blijft een uitdaging met de gang van zaken in het ziekenhuis, de toch wel forse taalbarrière en de schaarse supervisie (ga maar na: slechts twee tropenartsen voor 300 patiënten!). Maar elke dag wordt je Swahili weer een beetje beter en de ervaring die je opdoet is aanzienlijk. Straks nog 2 weken op de kinderafdeling en dan op naar iets nieuws: de verloskamers!
Dit lijkt me wel weer even genoeg info voor nu ;) Binnenkort volgt het beloofde verslag van het o zo mooie Kigoma en van Rubondo island, maar voor nu ‘alasiri njema na baadaye!’.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
